آسانسور هیدرولیک برای اولین بار در قرن نوزدهم توسط Elisha Otis اختراع شد. در سال ۱۸۵۲ او یک سیستم فرودی برای آسانسورهای برج ها ایجاد کرد. این سیستم از یک ترسیم‌نما و حلقه بندی برای اعتبار سنجی توسط اوتیس بر پایه کاما نوشته شده بود.
اختراع اولین آسانسور، از آغاز یک دوره جدید در تاریخ امکانات نقلیه شهری به شمار می‌آید. دسترسی آسان به طبقات بالاتر ساختمان‌ها به شکل قابل توجهی به اختراعات آینده و فناوری‌های نوین منجر شده است.
از آن زمان به بعد، آسانسور هیدرولیک به عنوان یک ابزاری ضروری برای حمل و نقل افراد و مواد در ساختمان ها شناخته شد. این نوع آسانسورها در مقایسه با آسانسورهای برقی کمتر نویز تولید کرده دارای سرویس نگهداری ساده تر و کمتری هستند.
مهمترین قابلیت های آسانسور هیدرولیک شامل سرعت بالا، کارایی بالا و قابلیت کنترل دقیق در صعود و نزول می‌باشدو در کل مطمئن و بهینه هستند.
آسانسور هیدرولیک از دو عنصر اصلی بهره می‌برد. ابتدا سیلندر هیدرولیک همان جک هیدرولیک که با فشار سازی روغن هیدرولیک درون سیلندر نیرو تولید می‌کند. سپس پمپ هیدرولیک باعث فشاردهی در محفظه سیلندر می‌شود که به تولید نیروی موردنیاز برای جابجایی کارسلینگ آسانسور از طریق کفشک ها کابین می‌تواند حرکت را انتقال دهد. در ضمن، سیستم کنترل هیدرولیکی به کمک شیرهای تنظیم فشار می‌تواند نوسانات و چینش کابین آسانسور را تنظیم و کنترل کند. به همین دلیل، آسانسور هیدرولیک بهترین گزینه باشد در ساختمان‌هایی با ارتفاع کم استفاده شود و گزینه بسیار مناسبی برای ساختمان‌های قدیمی است.